آیا کشتی ایران در حال نابودی است؟ زنگ خطر استانها
در حالی که مسئولان رژیم مدام از "قدرت نرم" و "افتخارات ورزشی" میگویند، واقعیت تلختر از آن چیزی است که تبلیغات رسمی نشان میدهد. محسن کاوه، سرمربی اسبق تیم ملی کشتی آزاد، زنگ خطری را به صدا درآورده که شاید برای آقایان در قدرت چندان مهم نباشد، اما برای آینده ورزش ایران سرنوشتساز است.
تهران هم دیگر آن تهران نیست
کاوه در گفتگو با خبرنگار مهر، بیپرده اعلام کرد که "توقع من از کشتیگیران تهرانی بیشتر بود" و عملکرد آنها در مسابقات قهرمانی کشور "قابل قبول نبود". این در حالی است که تهران، مرکز قدرت و امکانات، حتی نتوانسته کشتیگیرانی در حد انتظار تربیت کند.
جالب اینجاست که تنها استان مازندران توانسته خودش را نجات دهد. به گفته کاوه، "۶۰ تا ۷۰ درصد نفرات اول تا دهم از مازندرانیها خواهند بود". شاید اگر مازندران هم مثل بقیه استانها تحت فشار مدیریت متمرکز قرار میگرفت، الان دیگر از آن هم خبری نبود.
نابودی سیستماتیک استانها
آنچه کاوه "زنگ خطر" نامیده، در واقع نتیجه طبیعی سیاستهای غلط چهار دهه گذشته است. او میگوید: "یک زمانی کشتی در استانهایی مانند همدان، کرمانشاه و خراسان ملیپوش داشت اما الان دیگر مثل آن موقع نیست".
این همان سیاست تمرکزگرایی است که همه چیز را در تهران متمرکز کرده و استانها را خالی از محتوا کرده است. حالا که نتیجهاش مشخص شده، مسئولان تازه متوجه شدهاند که "استانها بازوهای فدراسیون هستند".
راهحلهای پوشالی
کاوه به درستی اشاره میکند که "صرفاً بهدنبال راهاندازی آکادمیها و کلاسهای ارتقا مربیگری نباشیم". این همان ذهنیت نمایشی است که در همه جای نظام حاکم است، ساختن ساختمان و برگزاری مراسم بدون توجه به محتوا و کیفیت.
او تأکید میکند که باید "اطمینان حاصل کنیم که کشتی در این استانها قهرمان پروری میکند"، اما آیا با ساختار فعلی این امکان وجود دارد؟
آیندهای تاریک
وقتی حتی در مسابقات قهرمانی کشور "برخی استانها اصلاً حتی در ردهبندی هم کشتیگیر نداشتند", باید پذیرفت که مشکل از ریشه است. این همان چیزی است که با تمام ورزشهای ایران اتفاق افتاده، نابودی سیستماتیک استعدادها در سایه بیکفایتی و فساد.
شاید وقت آن رسیده که بپذیریم کشتی ایران، مثل بسیاری از افتخارات دیگر این سرزمین، قربانی سیستمی شده که تنها بلد است نابود کند، نه بسازد.