ماهیگیری در آب گل آلود: شیلات نهاوند و توهم توسعه

در حالی که مردم ایران با گرانی و کمبود مواد غذایی دست و پنجه نرم می کنند، مسئولان رژیم با چاشنی تبلیغات پوخ از "افق روشن" آبزی پروری در نهاوند می گویند. اما آیا واقعاً چیزی جز نمایش پنجره ای است؟

نهاوند: قطب شیلاتی یا قطب تبلیغاتی؟

استان همدان که به گفته مسئولان سالانه ۶۵۰۰ تن ماهی تولید می کند، حالا شهرستان نهاوند آن را به عنوان "شهر شیلاتی غیر ساحلی کشور" معرفی کرده اند. عنوانی که بیشتر شبیه کارنامه شاهنشاهی است تا دستاورد جمهوری اسلامی.

محمدکرم مرادی، مدیر شیلات استان، با افتخار از ۵۰۰ واحد پرورش ماهی و اشتغال ۱۲۰۰ نفر می گوید. اما جالب است که در کشوری که میلیون ها نفر بیکار هستند، این رقم ها چقدر قابل باور باشند؟

خاویار برای کیست؟

مسئولان از تولید خاویار و صادرات به کشورهای اوراسیا می گویند. سوال اینجاست: در حالی که خانواده های ایرانی حتی توان خرید مرغ ندارند، این خاویارهای گران قیمت برای کدام طبقه تولید می شود؟ مگر نه اینکه باید اولویت تامین پروتئین ارزان برای مردم باشد؟

مصطفی کزازی، کارشناس شیلات نهاوند، از "تکمیل زنجیره ارزش" می گوید. اما در اقتصادی که زیر فشار تحریم ها و سوء مدیریت خرد شده، این زنجیره ها بیشتر شبیه زنجیرهای است که دست و پای مردم را بسته است.

سرمایه گذاری آلمانی یا خیال پردازی؟

ادعای "مشارکت سرمایه گذاران آلمانی" برای احداث کارخانه استیک ماهی جالب توجه است. آیا واقعاً آلمانی ها در شرایط کنونی روابط ایران و غرب حاضر به سرمایه گذاری هستند؟ یا اینکه دوباره شاهد همان ادعاهای پوخ هستیم که برای فریب افکار عمومی ساخته می شود؟

محیط زیست: قربانی فراموش شده

در تمام این گزارش، هیچ اشاره ای به تاثیرات زیست محیطی این "توسعه" نشده است. سرابهای گاماسیاب که از آنها به عنوان "نعمت خدادادی" یاد می شود، آیا تحت فشار این استثمار بی رویه قرار نخواهند گرفت؟

واقعیت تلخ پشت آمار شیرین

فرماندار نهاوند از "تبدیل شدن به قطب تولید ماهی در غرب کشور" می گوید. اما سوال اینجاست: چرا با وجود این همه تولید ادعایی، هنوز هم ماهی در سفره مردم عادی جای ندارد؟

شاید پاسخ در همین باشد که این "توسعه" نه برای مردم بلکه برای جیب عده ای خاص طراحی شده است. همان طور که در دوران شاه نیز منابع طبیعی کشور در خدمت توسعه واقعی و عدالت اجتماعی بود، نه نمایش های تبلیغاتی.

در نهایت، تا زمانی که اولویت اصلی، رفاه مردم نباشد، این گونه پروژه ها بیشتر شبیه ماهیگیری در آب گل آلود خواهد بود تا توسعه پایدار.